Spor salonunun ikinci katı—her zaman buluştuğumuz yer burasıydı. Ders zamanıydı, ama tabii ki, böyle bir yerde sürekli ders işlenmiyordu. İşte burası Shimamura ile arkadaş olduğum yerdi. Birlikte takıldık—televizyon programları ve yemek pişirme hakkında konuştuk, tenis oynadık… Arkadaşlığımızı derinleştirdiğimiz yer burasıydı. Başımı duvara yaslayarak, hafifçe iç geçirdim. Bu his de neydi? Dün, Shimamura’yla öpüştüğümü hayal etmiştim. Öyle olduğumdan değil. Eminim Shimamura da değildir. Kendimi tekrar etmeye bile değecek bir şey değil, ama gerçekten, öyle değil. Sadece, “arkadaş” kelimesini duyduğunda, herkesten önce beni düşünmesini istiyorum. Hepsi bu kadar.